Początki małżeństwa Skody i napędu 4x4

Czechosłowacki sektor rolniczy, leśny, energetyczny czy też geodezyjny bardzo odczuwał brak pojazdu 4x4. U schyłku 1960 roku prace przygotowawcze nabrały tempa, a swoje zainteresowanie wyraziło również Ministerstwo Obrony.

Na początku 1961 roku znano już parametry konstrukcji - maksymalna prostota i niezawodność, ładowność ok. 900 kg, wytrzymałość w warunkach terenowych i, co ważne, możliwie duży zakres unifikacji części i podzespołów z seryjnie wytwarzanym modelem Š1202 i właśnie opracowywanym Š1203.



Auto kształtów nabierało w zakładach AZNP Mlada Boleslav, ale za produkcję miała być odpowiedzialna fabryka zewnętrzna - ČZ Strakonice. Bardzo szybko bo w marcu 1962 roku zbudowano trzy prototypy Š998. Dwa z nich zostały przekazane do Strakonic, gdzie miała zostać opracowana linia technologiczna, trzeci został poddany 200-dniowym testom o łącznym dystansie 30 tys. kilometrów.

Oczywiście swoje próby przeprowadziło również wojsko na jednym z poligonów. Egzemplarz przedprodukcyjny skonfrontowany został tam z GAZ-em 69. Dopiero jesienią 1964 roku auto zostało pokazane szerszej publiczności i to tylko na łamach magazynów popularnonaukowych.

Š998 dostał nazwę Agromobil. Projekt otrzymał uproszczone, otwarte (w razie potrzeby zakrywane brezentem) nadwozie trambusowe. Niezależne zawieszenie wszystkich kół, skrzynia redukcyjna, dołączany napęd osi przedniej oraz blokady obu mechanizmów różnicowych były podstawą konstrukcji podwozia. Przy pełnej ładowności prześwit auta wynosił 230 mm. Na pace zamontowano składane ławeczki(10 miejsc siedzących).

Tak naprawdę przyczyny porzucenia tego projektu pozostają nieznane. Auto  nigdy nie przekroczyło fazy prototypu, a wstrzymanie projektu nastąpiło w momencie przygotowania prac pod produkcję seryjną i sprzedaż. Powstały tylko trzy prototypy, ale niektóre źródła mówią o dwóch kolejnych z serii przedprodukcyjnej planowanej na 20 sztuk.



Przetrwały tylko dwa egzemplarze - jeden można zobaczyć w depozycie fabrycznego muzeum Mlada Boleslav, a drugi w Muzeum Techniki Wojskowej w Lešanach. Szacowano, że produkcja seryjna wyniesie ok. 5-8 tysięcy sztuk rocznie, wliczając w to auta cywilne jak i te dla wojska.

Do tego projektu wytypowano silnik rzędowy, czterocylindrowy z rozrządem OHV napędzanym łańcuchem. Silnik był chłodzony cieczą i umieszczony z przodu. Pojemność skokowa wynosiła 1221 ccm, zaś moc 47 KM i 87 Nm maksymalnego momentu obrotowego. Prędkość maksymalna przewidziana była na 89 km/h.